2.13

maybe i just want to fly
i want to live i don't want to die
maybe i just want to breath
maybe i just don't believe
maybe you're the same as me
we see things they'll never see
you and i are gonna live forever

Bum, bum, bum.

Niebywałe, że twoje serce wciąż bije. Poświęciłaś tyle energii, by je zatrzymać, a jednak nadal dudni niczym bęben kołaczący w twej wychudzonej piersi. Jego uderzenia są rytmiczne i głośne, nie pozostawiając wątpliwości co do stanu zdrowia. Przynajmniej fizycznego.

Psychiczne, jak zawsze, wydaje się na chwilę obecną dalekie od normy.

Bum, bum, bum.

Co będzie dalej? Myślałaś o tym chociaż przez moment? Czy na kilka sekund zdarzyło ci się usiąść, spojrzeć w sufit i zadać sobie to pytanie? Pewnie nie. Przecież zawsze żyłaś terazniejszością. Najpierw robiłaś, potem się zastanawiałaś. Nie ty jedna.

No właśnie.

Wydaje ci się, że jesteś niezwykła, ale czy aby na pewno diagnoza ze szpitala czyni z ciebie kogoś wyjątkowego? Czym się właściwie różnisz od tych wszystkich błądzących, samotnych jednostek, które tak jak ty wpatrują się w tym momencie w okno i szukają odpowiedzi? Czym się różnisz od tych nieszczęśliwych ludzi, których kiedyś wyśmiewałaś, sądząc, że nigdy nie podzielisz ich losu?

Pogubiłaś się. Twoje serce nadal bije, ale za to dusza dawno już umarła. Spójrz tylko na siebie. Podejdz do lustra i przewierć wzrokiem własne odbicie. Potrafisz je rozpoznać? Umiesz je zidentyfikować? Zdobędziesz się na to, by powiedzieć głośno – tak, to ja, to właśnie ja, nowa ja, szalona ja, zatracona ja? Przyznasz się?

Bum, bum, bum.

Przyznasz się, kim teraz jesteś, dziewczyno z Sarpsborga?

*

Bum, bum, bum.

Spójrz tylko, jaki świat jest nieznośny. Niesprawiedliwy i nieprzewidywalny. Wyobraź sobie, że ktoś dwa lata temu przychodzi do ciebie i przepowiada ci przyszłość rzeczowym, pozbawionym emocji tonem. Zdarzy się to i to, będzie tak i tak, w tym i w tym miejscu. Wykpiłbyś go, prawda? Oczywiście, że tak. Nawet teraz słyszysz w głowie własny śmiech, ten cyniczny, nieprzyjemny, ten, który aż nazbyt dobitnie wyraża twój złośliwy charakter. Gdy byłeś dzieckiem, musiałeś osobiście przysunąć palec w okolice rozgrzanego żelazka, by uwierzyć, że rzeczywiście może ono być niebezpieczne. Nigdy nie słuchałeś tego, co się do ciebie mówi. Pod tym względem nic się nie zmieniło.

Myślałeś, że masz kontrolę nad własnym życiem. Nadal tak uważasz? Naprawdę? Sądzisz, że kiedykolwiek nad czymkolwiek panowałeś?

Jakim zatem cudem znalazłeś się w tym punkcie?

Chciałbyś, żeby było inaczej. Cofnięcie czasu, zmiana kroków, i tak dalej, i tak dalej. Nic z tego. Utknąłeś na dobre.

Bum, bum, bum.

Stało się. Twoja mała, osobista katastrofa. Już nie możesz tytułować się kowalem własnego losu. W aktualnej sytuacji nie masz zresztą chyba nic do powiedzenia. Przeraża cię to, prawda? Nie przyznasz się wprost, bo w ten sposób wywlókłbyś na światło dzienne paskudną słabość i tylko wszystko pogorszył. Ale w głębi serca wiesz. Trudno nie wiedzieć. Trudno przed czymś podobnym uciec.

Wszystko się zmieniło. Nie jest tak, jak kiedyś. Nigdy już chyba tak nie będzie.

Co z tym zrobisz?

Bum, bum, bum.

Co z tym wszystkim teraz zrobisz, chłopaku z Trondheim?

*

Bolało. Bolało jak cholera. Bolało w sensie rzeczywistym, fizycznym, i tym bardziej przenośnym, metaforycznym, skrytym gdzieś w środku. Bolało punktowo i całościowo, bolało w konkretnych miejscach i na całej przestrzeni. Bolało razem i osobno.

Właściwie powinna się przyzwyczaić do bólu. Nie stanowił dla niej niczego nowego, szczególnie ten standardowy, poimprezowy, nieodzowny efekt imprezowego szaleństwa bez granic. Nie raz i nie dwa wprawiła się z własnej woli w ten stan. Z reguły jej nie przeszkadzał. Jasne, że nie lubiła być skacowana, ale z drugiej strony nic skuteczniej od alkoholu nie pozwalało jej choć na kilka godzin zapomnieć o rzeczywistości. A ona niewątpliwie chciała zapomnieć. Najlepiej nieodwołalnie, nieodwracalnie, tak, by mieć w głowie zupełnie czystą kartę. Przeszłość, która nie istniała. Twarde serce nie do złamania.

Co ona właściwie najlepszego wyprawiała poprzedniej nocy? Co w ogóle robiła ze swoim i tak już popapranym życiem? Zamiast starać się je uporządkować, tylko dodatkowo mieszała, kotłowała do granic nieprzyzwoitości, i to na dodatek wciągając w to osoby trzecie. Idiotka, myślała z goryczą, wpatrując się w lustro po tym, jak wreszcie udało jej się względnie doprowadzić do porządku. Pierdolnięta idiotka.

Opłukała twarz w zimnej wodzie, rozkoszując się ciszą. Joergen wyszedł z mieszkania przed kilkoma minutami. Pogoniła go, twierdząc, że wróci sama, wieczorem, i że na chwilę obecną potrzebuje samotności. Oczywiście śmiertelnie się obraził, choć była w zdecydowanie zbyt kiepskim stanie, by zwrócić na to większą uwagę.

Chwilę później panujący wokół spokój został bezceremonialnie przerwany przez trzask drzwi wejściowych.

Widok Lei był chyba ostatnim potrzebnym jej w tej chwili do szczęścia. Blondynka zresztą również nie wyglądała na zachwyconą. Rzecz jasna się pokłóciły i pewnie ich sprzeczka trwałaby nadal, gdyby nie nagły atak skurczów, który niemalże zgiął pannę Bellurt wpół z bólu, a jej odwiecznej rywalce błyskawicznie przywrócił zdolność logicznego myślenia, zastępując nim dotychczasowe zamglenie stanowiące efekt bolesnego kaca.

Pojadę z tobą do lekarza, oświadczyła stanowczo po kilku minutach wysłuchiwania ciężkich jęków, z niebywałą energią chwytając kurtkę i skutecznie ignorując rozdrażnione spojrzenie przyszłej mamusi. Sama też nie była specjalnie zachwycona tym pomysłem, co nie zmieniało faktu, że jakimś cudem wylądowały na tyłach tej samej taksówki, potem zaś w poczekalni pod drzwiami gabinetu ginekologicznego.

Kiedy w końcu wpuszczono Leę na obserwację, Chloe na nowo zagłębiła się w swoich dotychczasowych żałosnych przemyśleniach.

Ból. Uczucie dobrze jej znane i jednocześnie zupełnie obce. Albo może inaczej – znała ból, tylko niekoniecznie w takiej formie, jak ta aktualnie jej zaserwowana. Dziwacznie, absurdalnie męczeńska i co gorsza wywołana trochę na własne życzenie. Nikt jej nie kazał się w to pakować. Wszyscy ostrzegali i sugerowali, by się zastanowiła. Nie chciała słuchać. Za głupotę zawsze się płaci.

Chyba nie pamiętała, jak to było przed Szwecją. Jak to było, gdy żyła w swojej radosnej bańce uciekającej na wietrze przed każdym mogącym ją przebić ostrzem. Dopóki nie wpadła na gałąź, szło jej właściwie niemal idealnie.

Dopóki nie wpadła na gałąź.

Władowała się w niesamowite gówno i co gorsza, im bardziej usiłowała się z niego wyplątać, tym bardziej tonęła. Ironia losu. Albo po prostu kolejny efekt niewłaściwego postępowania. Dawno już skończyła z analizami swoich idiotycznych zachowań.

Straciła go.

Bolało.

Jasne, że bolało. Musiało boleć. Bolało do tego stopnia, że nawet teraz, mając wciąż w głowie sieczkę po wczorajszym występie, i tak wydawała się ona zupełnie nieistotna w świetle tego najmocniejszego bólu. Tego przesłaniającego wszystko.

Naprawdę nie wiedziała, co dalej robić.

Z jednej strony chciała się leczyć z toksycznej miłości. Z drugiej strony, dzięki niej po raz pierwszy wreszcie czuła się jak realny, istniejący, normalny i obciążony standardowymi emocjami człowiek. Trochę, jakby utkwiła między młotem a kowadłem. Biorąc pod uwagę jej powszechne rozchwianie, nie powinno to stanowić dla niej niczego wyjątkowego, ale lata trwającej choroby wcale nie sprawiały, że dało się do niej łatwiej przyzwyczaić. Wręcz przeciwnie. Im dłużej walczyła z cyklofrenią, tym bardziej jej nienawidziła.

Lubiła zrzucać wszystko na karb dwubiegunówki i usprawiedliwiać nią każdy popełniany błąd. Oczywiście w głębi serca wiedziała, że nie było to w rzeczywistości żadne wytłumaczenie. Brała leki i chodziła na terapię. Powinna zachowywać się jak zwyczajna, zdrowa kobieta. Rzecz w tym, że ona chyba już nie potrafiła być zdrowa. Przesiąknęła szaleństwem na wskroś. Stało się ono integralną częścią jej paskudnego charakteru.

Nic dziwnego, że jej nie chciał.

- Jeszcze tu jesteś?

Odwróciła się. Lea właśnie wyszła z gabinetu i wpatrywała się w nią wciąż chłodnym, choć jednocześnie odrobinę łagodniejszym wzrokiem. Tym razem w jej spojrzeniu nie dało się dostrzec iskier bólu. Najwyrazniej wizyta nieco jej pomogła.

- Wolałam mieć sytuację pod kontrolą – oznajmiła, a blondynka zajęła miejsce obok niej i westchnęła ciężko.

- Mogłaś zadzwonić po Vegarda.

- Cholera wie, kiedy by przyjechał. – Wzruszyła ramionami. – Skoro już się tu z tobą przytelepałam, uznałam, że zostanę. Wszystko w porządku?

- Na to wygląda. Raczej nic złego się nie dzieje, stwierdził, że takie bóle mogą się zdarzać i że to najzupełniej normalne. Chyba powinnam zacząć się przyzwyczajać.

Z jakiegoś powodu Chloe pomyślała o Vibeke.

- Ciężko jest?

Lea zmarszczyła brwi.

- Z czym?

- Z ciążą.

Na chwilę zapadła cisza.

- W sumie sądziłam, że będzie gorzej – oświadczyła w końcu blondynka, przy czym wypowiadała te słowa bardziej w kierunku własnych dłoni. – Pomijając to, że czuję się coraz bardziej nabrzmiała, jem za dwoje i nie mogę już chodzić po perfumeriach, bo automatycznie robi mi się słabo... Cóż, zasadniczo da się przeżyć. – Przerwa na kolejne westchnięcie. – Właściwie dlaczego pytasz?

Chloe zerknęła na swoje sznurowadła, zastanawiając się nad odpowiedzią.

- Ludzka ciekawość – stwierdziła w końcu. – Sama raczej nie planuję, więc...

- Uwierz mi, że też nie planowałam. A już na pewno nie teraz.

- Mimo to postanowiłaś urodzić.

- To nie jest tak, że miałam jakiś wybór, Berger. – Uśmiechnęła się słabo. – Nie mogłabym się zgodzić na aborcję. Po prostu. Nie wyobrażam sobie tego. Przecież chodzi o moje dziecko, moje i Vegarda. – Zacisnęła wargi. – Może patrzyłabym na sprawę inaczej, gdyby ojcem był ktoś inny, ale... Ja go kocham. I on mnie też. Dobrze nam się układa. Czego tu się bać?

Wydawało się oczywiste, że jeszcze do niedawna nie podchodziła do całej sytuacji tak spokojnie. Mimo wszystko w jej kojącym tonie tkwiło coś bardzo przekonującego, na tyle, że Chloe nie zamierzała z nią specjalnie na ten temat polemizować.

- Bardzo sensowne podejście.

- Dzięki. – Lea parsknęła cicho, po czym nieco spoważniała na twarzy. – I dzięki, że tu ze mną przyjechałaś.

- Musiałam.

- Wcale nie.

- Daj spokój.

Chyba nigdy nie rozmawiały tak pokojowo. Niemalże zapachniało zawieszeniem broni, co naprawdę trąciło o absurd, choć właściwie ostatnio wokół nich działo się tyle dziwnych rzeczy, że w sumie nie powinny być przesadnie zaskoczone.

- Powiedziałaś mu? – zapytała nagle Bellurt, a Chloe zmarszczyła brwi.

- Komu i co?

- Mistrzowi olimpijskiemu w biegu na piętnaście kilometrów. Że go kochasz, oczywiście.

Zesztywniała. Znów rozbolała ją głowa. Miała ochotę zaprzeczyć, i to na tyle głośno, by usłyszało całe Oslo.

Tyle tylko, że nie widziała w tym już większego sensu.

- Jeszcze nie – wymamrotała i natychmiast poczuła na sobie ciężkie spojrzenie Lei.

- Dlaczego?

- Chyba po prostu nie potrafiłam.

- A teraz potrafisz?

Przymknęła na chwilę oczy. Stanęło jej przed oczami niewyraźne wspomnienie zdarzeń sprzed kilku godzin. Przyszedł. Znowu ją uratował. Jak zawsze.

Nie przestała go obchodzić, mimo wszystko.

- Może potrafię. – Umknęła wzrokiem w stronę okna. On gdzieś tam był. Blisko, po raz pierwszy od dawna naprawdę blisko, nie tak, jak kiedyś, ale wystarczająco, by dało się go jeszcze dosięgnąć. – Może potrafię.

Może.

Oby.

*

Kroki.

Zadziwiająco szybkie jak na dziewczynę, która jeszcze kilkanaście godzin wcześniej dosłownie słaniała się na nogach, nie umiejąc utrzymać równowagi. Nikt na pierwszy rzut oka nie powiedziałby, że poprzedniej nocy solidnie zabalowała. Wyglądała na osobę jak najbardziej świadomą swoich czynów i absolutnie zdecydowaną w każdym poczynaniu.

Zawsze umiała zachowywać pozory.

Jedynym aspektem zdradzającym jej wewnętrzne pogubienie było nerwowe obracanie się na boki. Szukała go. Na razie bezskutecznie, bo żadna z napotkanych przez nią dotąd osób ze sztabu nie wiedziała, dokąd poszedł po treningu. Albo przynajmniej udawała, że nie wie.

Pewnie to drugie.

Dostałaś, co chciałaś, pomyślała z goryczą. Nawet nie zawracała sobie głowy maszerowaniem do Larsa. Bez problemu potrafiła przewidzieć jego reakcję. Daj wreszcie spokój temu chłopu. Nie dość już mu w życiu napieprzyłaś?

W sumie trudno się dziwić.

Wiedziała, że jeśli nie zrobi tego teraz, nie zrobi tego nigdy. Świat na zawsze ich rozdzieli. On po sezonie zamknie się we własnej samotni i tam będzie regenerował siły, jednocześnie wyrzucając ją na dobre ze swojego życia. Ona wyjedzie do Paryża i utonie w wirze artystycznej pracy, odcinając się tym samym od dotychczas znanego jej świata. Może wpadną na siebie za kilka lat przypadkiem, tak jak ostatnio, niczym dwójka zupełnie obcych ludzi, których pożegnanie nie będzie nawet warte odtworzenia. Aż się wzdrygnęła na myśl, że mógłby ją taką zapamiętać – nawaloną, bezbronną, wygadującą głupoty i zupełnie oderwaną od rzeczywistości.

Jaka bohaterka, takie zakończenie.

Maszerowała rytmicznie, korzystając z uroku posiadania powszechnie znanego w tym środowisku nazwiska. Dzięki niemu mogła się wcisnąć właściwie wszędzie, niepostrzeżenie, trochę jak myszka, choć chyba nie dało się określić jej przejścia mianem niezauważonego. Wręcz przeciwnie. A już na pewno dostrzegł ją Tarjei, i to na chwilę przed tym, jak się do niego zbliżyła, dokładnie w tym samym momencie, w którym wyszedł ze swojego pokoju, trzaskając z zapałem drzwiami.

- Cześć – bąknęła idiotycznie, dziękując w myślach niebiosom za to, że w tej akurat części korytarza byli aktualnie sami. Dodatkowa widownia tylko na dobre by ją zestresowała.

- Nie powinnaś teraz leczyć kaca w jakimś ustronnym miejscu? – zapytał po chwili milczenia, marszcząc brwi i miażdżąc ją krytycznym spojrzeniem wnikliwego obserwatora. Jak przez mgłę pamiętała go z poprzedniego wieczora – wydawało jej się, że to on dzwonił po Emila, choć z drugiej strony wcale nie była pewna, czy aby przypadkiem jej się nie przywidziało. W końcu nigdy nie należał do przesadnych fanów ich... no, powiedzmy, znajomości.

Relacji.

- Sam się wyleczył – skłamała i niemal natychmiast poczuła świdrujący ból z tyłu głowy. – Posłuchaj, szukam...

- Wiem, kogo szukasz, Chloe. – Wzniósł oczy ku sufitowi w geście politowania. – Za to nie wiem, czego chcesz od niego tym razem.

- Muszę mu coś powiedzieć.

- Bo przecież nie miałaś ku temu wystarczająco wiele okazji, prawda?

- Nie wspominałeś, że jesteś jego adwokatem.

- Nie jestem jego adwokatem. Jestem jego przyjacielem. I w dalszym ciągu pamiętam, jak zareagował na twój widok w Rosji.

Trafił w dziesiątkę, bo z miejsca straciła wszelki dotychczasowy rezon.

- Nie chciałam wam zawalić sztafety – powiedziała w końcu cicho, na co jedynie prychnął w wyjątkowo ostentacyjny sposób.

- Tu nie chodzi o sztafetę. – Wyraznie drażnił go fakt, że nie pojmowała jego sposobu myślenia. – Robisz mu z mózgu siano. Najpierw go zwodzisz, potem odtrącasz. Nic dziwnego, że zaczyna świrować, gdy cię widzi. Ja na jego miejscu dawno bym już ocipiał.

Zacisnęła wargi i wbiła wzrok w podłogę, mając pełną świadomość, iż w przypadku takiego ataku nie istniała żadna metoda skutecznej obrony.

- Trudno się skoncentrować na jakimś kretyńskim bieganiu, jeżeli się niespodziewanie spotyka kogoś, kogo się... – urwał w połowie zdania, jakby w ostatniej chwili wyczuł, że posunął się za daleko. Chloe natychmiast zerknęła na niego podejrzliwie.

- Co? – skrzyżowała ręce na piersiach, czując mimowolnie, jak nogi zaczynają jej trochę mięknąć. – Kogo się co?

Tarjei zrobił drwiącą minę.

- Dobrze wiesz, co – mruknął i wydawał się być pewien własnej opinii, dopóki nie dostrzegł jej zagubionego i bynajmniej niezbyt przekonanego wzroku. Mina nieco mu wówczas zrzedła, dosyć jasno wyrażając szczere zdumienie. – Nie wygłupiaj się. Przecież wszyscy wiedzą.

- O czym?

- No o tym, że... Nie no, po prostu nie wierzę. – Przez chwilę wpatrywał się w nią w osłupieniu, po czym w końcu niespodziewanie wybuchnął śmiechem. – Wy naprawdę jesteście siebie warci. Ten sam poziom popapraństwa. Ciągnie swój do swego, co nie?

- Mógłbyś sobie wreszcie darować te enigmatyczne gadki? – nie próbowała bynajmniej ukrywać faktu, iż zaczynała tracić cierpliwość. – Gdzie go znajdę?

- Zadzwoń i zapytaj.

- Tarjei!

- Do dziś nie pojmuję, jakim cudem tak to schrzaniliście. – Pokręcił głową. – Miałaś go praktycznie na tacy. Wszystko by dla ciebie zrobił. Wystarczyło tylko nie puszczać go ze smyczy. – Jej mina najwyraźniej mocno go bawiła, bo znów się roześmiał. – A może wtedy też nie zauważyłaś, że mu na tobie zależy? Chcesz numer do okulisty? Mam sprawdzonego.

- Podpowiesz mi wreszcie, dokąd poszedł, czy powinnam zapytać twojego brata?

Na wspomnienie Johannesa, czyli jej aktualnego największego sojusznika w kadrze, z miejsca nieco spoważniał.

- Po co? – zapytał w końcu chłodno. – Po co ci ta informacja? Żebyś znowu mogła zamieszać mu w głowie?

- Nie.

- Bawi cię to? Czujesz satysfakcję, kiedy tak sobie z kimś pogrywasz? Poprawia ci to humor czy...

- Chcę mu powiedzieć, że go kocham.

Jednym zdaniem wyrwała mu z gardła całą dotychczasową i dobrze zapowiadającą się przemowę. Widok jego ogłupiałej twarzy przywoływał Chloe na myśl skojarzenie z balonikiem, z którego wypuszczono powietrze.

- Zadowolony? – zapytała chłodno, przyglądając się jego coraz to szerszym oczom. – Słusznie. Jesteś pierwszą osobą, która słyszy to z moich ust. Kopnął cię niezły zaszczyt.

Przez chwilę autentycznie nie potrafił wydobyć z siebie słowa. Oparł się niepewnie o ścianę, starając się przetrawić usłyszaną rewelację.

Chwilę później westchnął.

- To nie ja powinienem być pierwszy.

*

Nie najlepiej znała tę część Oslo. Nic dziwnego, bo nie przepadała za nią specjalnie – kojarzyła jej się ze sportem i zgrają snobistycznych idiotów powszechnie chwalących się nowymi piętrowymi domami w Holmenkollen. Tarjei musiał jej objaśniać drogę przez kilka minut, z przerwami na ciche on mnie zabije rzucone z rozpaczą pod nosem. Właściwie w pierwszym odruchu sądziła, że się zgubiła, dopiero po zmrużeniu oczu i dostrzeżeniu jakże znajomej sylwetki, na której widok natychmiast ugięły jej się kolana, zrozumiała, że jakimś cudem nie pomyliła drogi.

Tutaj właśnie uciekał przed rzeczywistością, przynajmniej zdaniem swojego współlokatora. Miejscówa była dobra. Sama bez szczegółowych instrukcji nigdy w życiu by jej nie znalazła.

Siedział nad wodą w kurtce, oczywiście jak zwykle w kapturze. Szeroko otwarta książka w jednej ręce, papieros w drugiej. Najpierw starała się iść cicho, potem nie chcąc go wystraszyć wróciła do normalnego kroku. Wyprostował się na dzwięk jej uderzających niepewnie o grunt glanów, choć jednocześnie ani na moment się nie obrócił. Może poznał ją po chodzie. Albo wyczuł, że w takim momencie, jak ten, gdy pragnął być przecież sam, tylko ona potrafiła mu z własnej woli przeszkodzić.

Usiadła za nim, na tyle blisko, że słyszała jego zdecydowanie cięższy teraz oddech. Już nie patrzył w książkę ani nie podpalał tkwiącej teraz nieruchomo między jego palcami fajki. Czekała, aż zareaguje, także wtedy, gdy odważyła się wreszcie do niego przysunąć i objąć go w pasie. Nie wypowiedział jednak ani słowa. Patrzył na horyzont przed siebie, odrobinę sztywniejąc pod wpływem jej dotyku. Powoli zdjęła mu kaptur z głowy i oparła czoło oraz nos o jego szyję, po czym na chwilę zamknęła oczy. W dalszym ciągu się nie odezwał.

Jednocześnie także jej nie odepchnął.

Po może dwudziestu sekundach delikatnie wysunęła mu z palców papierosa. Mimo woli przypomniała sobie moment, w którym sam zrobił coś podobnego, wtedy, gdy wpadł jak torpeda do jej mieszkania, oświadczając, że wybierają się na wycieczkę do Sarpsborga.

Zaciągnęła się, zrzucając popiół na boku. Głowę odwróciła w lewo, w stronę wciąż rozpostartej książki. Natychmiast rozpoznała jej fragment. O, brutalna, gorzka ironio losu.

- Te chwile szczęścia są prawdziwe – wyrecytowała cicho na widok angielskiej wersji dobrze kojarzonych przez nią zdań. – Poza tą radością nie ma innej radości. Miłość to jedyna ekstaza. Wszystko inne – to łzy.

Wyczuła, że nieco się rozluźnił. Z powrotem wsunęła mu Marlboro w dłoń. Natychmiast skorzystał z okazji, by nieco otumanić się papierosowym dymem.

- Jeżeli kochacie lub kochaliście niegdyś, niechaj wam to wystarczy. O nic więcej nie proście. Nie znajdziecie innej perły w ciemnych tajnikach życia. Miłość – to spełnienie.

Ostatnie linijki części drugiej księgi szóstej. Jeszcze do niedawna za tym nie przepadała. Sporo się zmieniło.

- Uczyłaś się na konkurs recytatorski? – wreszcie zdecydował się odezwać. Natychmiast po plecach przebiegł jej dreszcz. Tęskniła za jego głosem.

- Czytałam tę książkę jakieś sto tysięcy razy.

Tym razem sam podał jej papierosa, wciąż siedząc do niej plecami. Mimo wszystko uznała to za dobry znak.

- Biorąc pod uwagę jej objętość, muszę to uznać za imponujące osiągnięcie.

Nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. Dwa słowa dudniące jej w głowie domagały się wyjścia na zewnątrz i nie dopuszczały do jej świadomości żadnych innych. Dopiero, gdy je z siebie wyrzuciła – czy może raczej zrzuciła, bo przypominały jej dźwigany od miesięcy na ramieniu ciężki kamień – poczuła się nieco lepiej.

Znowu się wyprostował. Oddychał jeszcze ciężej niż przed chwilą. Nie słyszała bicia jego serca, ale zakładała, że w tej chwili pracowało równie intensywnie jak to należące do niej.

Raz jeszcze delikatnie się o niego oparła. Zamknęła oczy. Przed oczami zrobiło jej się ciemno, ale w tej ciemności jednocześnie zdawała się dostrzegać jakieś światełko. Mogłaby tkwić w podobnej pozycji przez cały dzień.

- Nie potrafię z tobą być, Chlo. – Trzasnął książką i odłożył ją po lewej stronie. – Nie chcę z ciebie rezygnować, a jednocześnie po prostu nie potrafię z tobą być.

Zacisnęła wargi.

- Nigdy nawet nie próbowaliśmy.

- Zniszczyłabyś mnie. – Nie zamierzał się najwyraźniej bawić w kotka i myszkę. Nie tym razem. Dość już niedomówień ich podzieliło. – Albo ja zniszczyłbym ciebie. Jedno z dwojga. Od samego początku tak to wygląda. Myślę, że o tym wiesz.

Wiedziała. Oczywiście, że wiedziała. Nawet nie czuła specjalnego zaskoczenia ani rozczarowania. Miał rację. Nie nadawała się do takich zabaw. Prędzej czy pózniej zaczęliby się wzajemnie atakować.

- Wybaczyłeś mi?

- Już dawno. – Strzepnął popiół. – Co nie zmienia faktu, że nie umiem ci zaufać.

Zrobiło jej się zimno. Tego zdania akurat nie przewidziała, choć ewidentnie powinna.

- Chyba już nigdy nie będę umiał. A nie da się...

- ...budować związku bez zaufania. Jasne. Rozumiem.

Wreszcie się odwrócił. Na moment przerwała uścisk. Patrzyli sobie prosto w oczy.

- Nie chcę cię niszczyć. Powiedziałam, co czuję, bo uznałam, że jestem ci to winna.

Kolejna salwa ciszy. Z drugiej strony, jak niby powinien ją przerwać? Na jego miejscu też pewnie by milczała.

- Myślę o wyjeździe z Norwegii. – Sciszyła nieco głos, on zaś znowu spojrzał na horyzont. Natychmiast się w niego wtuliła. Brakowało jej wszystkiego, poczynając od jego dotyku, a kończąc na zapachu.

- Francja?

- Tak.

Zawsze odczytywał ją bezbłędnie. Była dla niego trochę jak ta książka leżąc tuż obok. Klarowna i niepozostawiająca żadnych niepotrzebnych złudzeń.

- Na stałe?

- Może. Jeszcze nie zdecydowałam.

W sumie to akurat kłamstwo. Zdecydowała przed momentem, w chwili, w której padło zdanie o zaufaniu.

- Pamiętasz, o co cię poprosiłam w Oberhofie? – sama nie wiedziała, czemu przyszło jej to do głowy akurat teraz. Właściwie nawet się nie zastanawiała. Spytała bez większego zastanowienia, jak to ona.

Po chwili zamyślenia skinął głową.

- Pamiętam.

- Wtedy odmówiłeś.

- Zgadza się.

- A teraz?

Z jednej strony bała się odpowiedzi, z drugiej nie. Przemknęły jej przez głowę słowa tamtej kobiety z Paryża. Byk będzie musiał zaakceptować decyzje Raka.

Zamierzała tak właśnie postąpić. Dotąd to ona dyktowała warunki. Teraz jego kolej.

- Przyjdź wieczorem – powiedział w końcu. – Jakoś koło ósmej. Mieszkam pod dwudziestką. Tylko uważaj, żeby ktoś ze sztabu cię nie złapał, po wczorajszym jestem na cenzurowanym.

Jak zwykle musiała go wpakować w kłopoty. Naprawdę miała w tym względzie talent.

Przytuliła się do niego mocniej. Właściwie nie czuła rozczarowania. Chyba gdzieś w głębi serca spodziewała się czegoś podobnego. Poza tym w pewnym stopniu najwyraźniej nauczyła się cieszyć drobiazgami. Na chwilę obecną doceniała fakt, że wreszcie ma go na wyciągnięcie ręki.

Dotknął jej dłoni. Przemknęło jej przez myśl, że tak właśnie rzeczywiście musi wyglądać ta osławiona miłość, o której tak rozpisywał się niejaki Victor Hugo.

*

Spojrzenia. Wymieniane bez słowa, w kompletnej, przejrzystej do bólu ciszy. Nie musieli się odzywać. Od zawsze z dziecinną łatwością dochodzili do porozumienia. Ona bezbłędnie rozczytywała jego, on bezbłędnie rozczytywał ją. Tak przynajmniej wyglądało to na początku. Potem nadszedł maj i pewne rzeczy się zmieniły.

A teraz byli tutaj, w Oslo, w jej Oslo, w jego Oslo, dziesięć miesięcy i jedno kocham pozniej. Siedział na parapecie bez ruchu i patrzył, jak szkicowała jego portret w absolutnym milczeniu i bez jakichkolwiek emocji na twarzy. Nic w jej ruchach nie wskazywało na jakiekolwiek pobudzenie bądź zestresowanie. Zaczynał się zastanawiać, czy aby przypadkiem się kilka godzin wcześniej nie przesłyszał.

Raczej nie.

Powiedziała to. Powiedziała to, na co on do tej pory się nie odważył, choć przecież z reguły należał do ludzi, którzy brylowali w wychodzeniu na pierwszy plan. Tym razem jednak to ona była pierwsza. Wyprzedziła go w najtrudniejszym wyścigu.

Za dwa dni sezon zostanie oficjalnie zakończony. Wszyscy rozjadą się na wakacje, by po kilku tygodniach wrócić do intensywnych treningów z myślą o listopadzie. Sam miał ten okres rozplanowany już od dawna. Fakt, że po odzyskaniu statusu singla musiał zrezygnować z niektórych koncepcji, ale inne w dalszym ciągu wydawały się kuszące. Naprawdę musiał uciec gdzieś daleko.

Pytanie, co zastanie w Norwegii, gdy już zregeneruje siły.

Powiedziała: myślę o wyjeździe. Niby nic zobowiązującego, jednak w jego uszach brzmiało to niemalże jak deklaracja. Nie wspominałaby o tym, gdyby nie traktowała owego pomysłu poważnie.

Chciała jechać do Francji. Jeszcze na początku pracy nad szkicem – zanim zaczęła się cała ta ich zmowa milczenia – opowiedziała mu pokrótce, czym zamierza się tam zajmować. Obudziła się w niej dusza wojowniczki i aktywistki.

Czuł, że jeśli utknie w Paryżu, już nigdy stamtąd nie wróci.

Byłoby to pewne symboliczne zakończenie ich smutnej historii. Z nieszkodliwej przyjaźni zrodziła się frustrująca więź o toksycznym charakterze. Naprawdę nie wyobrażał sobie, by dało się na takich podstawach zbudować cokolwiek sensownego. Po blisko dziesięciu miesiącach nadal robiło mu sie zimno na wspomnienie poprzedniego roku, powolnego zaangażowania i ciosu prosto w twarz, który mu wówczas bez zapowiedzi zadała. Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki, przeszło mu przez głowę i rzeczywiście na chwilę obecną raczej był od tego daleki. Nie chciał ryzykować ponownie. Nawet kosztem własnych uczuć.

Może to kwestia czasu. Może nie minęło go wystarczająco wiele.

A może nie. Może życie osobno stanowiło dla nich najlepszy wariant. Ona w swoim świecie, on w swoim. W pewnym sensie przygnębiające, ale z drugiej strony zdrowe.

Czasem miłość to za mało. Wytarty banał, który jednak w tym momencie Emil doskonale rozumiał.

Nie wiedział, ile czasu zajęło jej dokończenie pracy. Rozmyślania pochłonęły go do tego stopnia, że nawet się nad tym specjalnie nie zastanawiał. Gdy wreszcie odłożyła ołówek, był wręcz zaskoczony, jakby w ogóle nie spodziewał się jakiegokolwiek finiszu.

Podeszła do niego i pokazała mu rysunek. Dziwnie się poczuł, patrząc na samego siebie jej oczami. Nie pokazała niczego ponad to, co mógłby dostrzec każdy, ale wciąż tkwiło w tym obrazie coś bardzo emocjonalnego. W gardle wyrosła mu dość spora gula.

Wysunęła mu szkic z dłoni i odłożyła gdzieś na szafkę. Spojrzała mu prosto w oczy. Przyciągnął ją do siebie w taki sposób, że sekundę pózniej siedziała mu już okrakiem na kolanach. Z perspektywy osób trzecich musieli wyglądać co najmniej ciekawie.

- Jadę do Paryża – szepnęła niemalże niedosłyszalnym głosem. Oddech miała ciężki, choć spokojny i jednostajny. Nadal się w siebie wpatrywali, ich nosy praktycznie się stykały. Odnosił wrażenie, że serce za chwilę wyskoczy mu z piersi.

- Jedź – powiedział równie cicho, bez skrupułów wsuwając jej dłoń pod podkoszulkę. Nie zaprotestowała.

- Jadę – musnęła jego wargi swoimi, aż zrobiło mu się gorąco. Skąd weźmie siłę, by na zawsze się od niej odciąć? Co to za życie bez niej? Z nią z całą pewnością po pewnym czasie okazałoby się koszmarne, ale czy bez niej w ogóle miało jakikolwiek sens?

Jakim cudem zdołał wpakować się w sytuację, w której naprawdę każde rozwiązanie wydawało się niewłaściwe?

- Jedź – powtórzył jeszcze ciszej, zrzucając jej podkoszulek przez głowę. Niby identycznie, jak w nocy, a jednak inaczej. Jedno kocham potrafiło zmienić wszystko.

Oplotła go rękami i przysunęła się jeszcze bliżej. Rozpuszczone włosy opadały jej na twarz. Przesunął dłoń po jej plecach, w myślach odtwarzając cały ich plan. Tu jastrząb, tu sokół, tu jedne współrzędne, tu drugie. Oslo i Trondheim.

Jednak nie wszystko się zmieniło. Usta miała nadal tak samo miękkie. Nieprawdopodobnie się za nimi stęsknił.

Znowu stracił poczucie czasu. I chyba też poniekąd przyzwoitości, bo w ogóle nie zastanawiał się nad tym, co wyprawia. Nikogo i niczego w całym swoim życiu nie pragnął tak bardzo, jak tej kobiety. Oddałby każdy medal i każdy puchar za możliwość rozegrania wszystkiego od początku, z nowym scenariuszem, już bez wzajemnych rozczarowań, pretensji i złośliwości. Gdyby tylko potrafił jej zaufać. Gdyby tylko potrafił znaleźć w sobie odwagę, by znów w to wejść.

Oszalał na jej punkcie. Po prostu. To, co się teraz z nim działo, można było określać jedynie mianem szaleństwa.

Dźwięk otwieranych drzwi przerwał wszystko w sekundę. Zupełnie tak, jak w maju, choć wtedy zdecydowała ona. Tym razem przeszkodziła im szara rzeczywistość.

- Kurwa! – nie miał pojęcia, kto tak bezceremonialnie podsumował ujrzany obrazek. Zresztą nic go to nie obchodziło. Patrzył tylko i wyłącznie na zeskakującą mu z kolan i pospiesznie wciągającą na siebie t-shirt Chloe, która błyskawicznie chwyciła rysunek i pomknęła jak torpeda do wyjścia, mijając niemalże biegiem pół kadry. Wszyscy stali jak osłupiali w progu, wgapiając się w Emila.

- Kurwa, stary, gdybyśmy wiedzieli...

- Mówiłem, żeby tu nie przyłazić!

- Ja pierdolę...

- Jacy wy wszyscy jesteście niedorozwinięci...

- Kurwa!

- Mam za nią biec? Chloe, czekaj!

- Chryste Panie.

- Czyj to był pomysł?

- To może my po prostu wyjdziemy i udamy, że cała ta sytuacja nie miała miejsca...

- Obejdzie się. – Nie wiedział, jakim cudem zdołał wydobyć z siebie głos. Najzabawniejsze, że nawet nie czuł złości czy rozgoryczenia. W sumie mógł się tego spodziewać.

Zawsze koniec końców coś im musiało przeszkodzić.

*

Po pościgówce nie miał zbyt wiele do powiedzenia. Jestem już zmęczony, nie czułem się dziś najlepiej na trasie, myślę, że potrzebuję regeneracji. Jasna sprawa, skoro zarywał noce, by czytać bzdurne powieści i niańczyć Chloe. Czasem odnosił wrażenie, że sam potrzebował niańki.

Od wczorajszego idiotycznie przerwanego pocałunku – czy raczej ewidentnego obściskiwania się, bo tak to należało nazwać – nie nawiązali żadnego kontaktu. Szybko uciekła z miejsca zbrodni, jak zawsze zostawiając go samego, skazanego na niekończące się pytania i idiotyczną minę.

Właściwie trochę go wręcz zatkało, gdy już po zakończeniu wywiadów dostrzegł ją z rodzicami i starszym rodzeństwem.

Tym razem miała związane włosy. Szyję opatuliła szalikiem. Śmiała się. Na jego widok przestała, ale wcale nie zrobiła przy tym poważnej miny, po prostu przerzuciła się na uśmiech, pogodny, subtelny, trochę jak u szesnastolatki przechodzącej pierwsze poważne zauroczenie.

Po godzinie przysłała mu smsa. O której musisz jutro wstać? Zmarszczył brwi. Wcześnie. A co? Wychodzimy gdzieś? Odpowiedź przyszła szybko. Nie wiem. Chcesz?

Popatrzył na stertę gratów rozsypanych po pokoju, współlokatora produkującego się żarliwie do telefonu i kropiący łagodnie za szybą marcowy deszcz. Jutro o tej porze będzie już po wszystkim.

Czemu nie.

*

- Zamierzasz czytać? – dotychczasowy uśmiech widniejący na jej twarzy tylko poszerzył się na widok ściskanej przez niego w dłoni książki. Zdawał sobie sprawę, iż ciężkie tomiszcze powoli stawało się jego nieodłącznym atrybutem.

- Musiałem ją wziąć. Zostało mi trzydzieści stron, a w grę wchodzi spora ilość wódki.

- Przekonałeś mnie. – Była na tyle wysoka, że nie musiała stawać na palcach, by musnąć ustami jego podbródek. – Mogę ci poczytać na głos, jeśli chcesz. I jeśli potrafisz znieść mój obcojęzyczny akcent.

- No nie wiem. Potrafię?

- Dupek.

Jak za dawnych czasów. Dokładnie tak samo. Lubił tamte wspomnienia.

Nie pytał, dokąd go prowadziła. Teoretycznie mieszkał w stolicy od kilku miesięcy, w praktyce jednak do tej pory nie znalazł tak naprawdę czasu, by na dobre się z nią zapoznać. To był bez wątpienia jej teren.

Trzymali się za ręce i obcałowywali w ciemnych ulicach jak para cholernych licealistów. Ani trochę mu to nie przeszkadzało. Fuksnęło mu się nocą z czwartku na piątek, może fuksnie się i tym razem. Choć jeśli Espen wpadnie na pomysł nagłej wieczornej inspekcji albo co gorsza trafią przypadkiem na jakiegoś cholernego dziennikarza, zapewne żadna siła go nie uratuje.

Wszystko jedno.

Szła szybko, a on sumiennie dotrzymywał jej kroku. Zwolniła dopiero w pobliżu przystanku autobusowego.

- Ile mamy czasu? – spytała, na co tylko wzruszył ramionami.

- Całą noc.

- Przestań się wygłupiać. Przecież jutro masówka.

- I co z tego?

Nigdy nie był zbyt przykładnym sportowcem. Zupełne przeciwieństwo Olego. Mało sumienny, niezbyt obowiązkowy i kompletnie nieodpowiedzialny. Kiepski materiał na wzorzec dla współczesnej młodzieży.

Przez dobrą chwilę tylko przyglądała mu się z niedowierzaniem, po czym w końcu pokręciła głową, uśmiechając się.

- Chyba nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać.

*

Po czterech godzinach wciąż nie czuł zmęczenia. No, może trochę bolały go nogi, które nawet nie miały czasu, by odetchnąć po biegu pościgowym i które na chwilę obecną zaczynały domagać się choć chwili odpoczynku. Poza tym jednak miał w sobie wciąż zdumiewająco wiele energii, jakby dopiero co wstał z łóżka po bardzo długim śnie. Tylko przy niej jego organizm mógł się tak szybko regenerować.

Dokładnie tak sobie to wyobrażał – bieganie po całym mieście, wciąż z dłońmi splecionymi w uścisku, od jednego parku do drugiego, między kolejnymi knajpami i koncertami lokalnych zespołów, gigantyczna, szalona wycieczka po wszystkich odkrytych przez nią w trakcie studiów odlotowych miejscach, jak je sama nazywała. Z nią nie dało się tak po prostu siedzieć spokojnie na randce, pijąc kawę i zadając sobie wzajemnie sztywne, ostrożne pytania. Wszystko musiało być nietypowe. Zdążył się już przyzwyczaić.

Kiedyś myślał, że więcej istniało między nimi różnic niż podobieństw. Teraz coraz częściej dochodził do wniosku, iż tak naprawdę sytuacja wyglądała wręcz odwrotnie.

Ostatni autobus w kierunku Holmenkollen odjechał o trzeciej. O mało się nie spóźnili. Śmiała się przez całą drogę. Natychmiast pomyślał, że jej radosna twarz stanowi jeden z najpiękniejszych widoków w jego życiu.

Uspokoiła się dopiero wtedy, gdy wysiedli.

- Obiecałam ci lekturę – zauważyła i bezceremonialnie wyrwała mu Nędzników z ręki. Znów maszerował za nią posłusznie, tym razem w ciszy, do punktu, w którym siedzieli poprzedniego dnia. Właśnie tutaj powiedziała mu, że go kocha. Od dawna lubił tu przychodzić, teraz jednak wiedział, że to miejsce nie będzie mu się już nigdy kojarzyło z niczym innym.

Położył się na ziemi, a ona usadowiła się obok po turecku i zaczęła czytać. Rzeczywiście miała specyficzny akcent. Starannie cedziła słowa, pilnując francuskich końcówek i interpunkcji. Nie pomijała żadnego fragmentu, recytowała zdanie po zdaniu, on zaś zaczynał coraz bardziej odpływać od rzeczywistości, do tego stopnia, że zupełnie stracił poczucie czasu, kiedy zaś skończyła, w pierwszym odruchu ów fakt jakby do niego nie dotarł. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że zamilkła, pojął też sens ostatnich akapitów.

- Już? – zmarszczył brwi, na co skinęła głową. Zrobił nieco niedowierzającą minę. – Umarł? Tak po prostu?

- Tak.

- Naprawdę?

- Naprawdę.

Podała mu książkę. Przyjrzał się ze zdumieniem jakże świetnie znanej mu okładce.

- Nawet happy endu nie mógł wymyślić – mruknął z niezadowoleniem. Chloe tylko się uśmiechnęła.

- Moim zdaniem to jednak był happy end. W końcu sam przyznał, że umiera szczęśliwy.

Z tym akurat nie mógł za bardzo dyskutować. Podniósł się nieco niepewnie do pozycji siedzącej. Oboje przez moment tkwili w milczeniu naprzeciwko siebie.

- Wygrałeś zakład – szepnęła w końcu.

- Owszem. Wygrałem.

- Gratulacje.

- Dzięki.

Cisza. Jak zwykle idealna, doskonała, wprowadzająca wokół stan perfekcyjnej harmonii. Niby nie mówiła niczego, a jednak mówiła wszystko.

- Co z nami teraz będzie? – zapytała w końcu szeptem. Zacisnął wargi. Nie znał odpowiedzi i czuł, że będzie jej szukał jeszcze bardzo długo.

- Ty pojedziesz do Francji i zaczniesz robić wielkie rzeczy jako kompletna kobieta sukcesu. – Uśmiechnął się pod nosem, bo dokładnie tak sobie to wyobrażał. Wiedział, że jeżeli już naprawdę się wyprowadzi i otworzy nowy etap swojego życia, szybko usłyszy o tym cały świat. Z całą pewnością nie wtopi się w tłum i nie stanie się tylko jedną z wielu zwyczajnych obywatelek Paryża. Nigdy nie była przecież zwyczajna. – A ja... No cóż, na razie mam ambitny plan nawalić się jutro za kasę Fourcade’a. Nad dalszą koncepcją się nie zastanawiałem.

Znów wybuchnęła śmiechem. Naprawdę mógłby słuchać tego dźwięku w nieskończoność.

- Wiesz co?

- No?

Przysunęła się do niego i oparła się o jego ramię. Tym razem pomyślał o wieczorze po śmierci Sverrego, gdy siedzieli razem na podłodze przy kanapie w jej mieszkaniu i palili papierosy. Historia z powrotem zataczała koło.

- Czuję się trochę tak, jakbym znała cię całe życie – powiedziała cicho. Zastanowił się nad tymi słowami. Rzeczywiście coś w tym było. On czuł się dokładnie tak samo.

Przeczesał jej włosy palcami i ucałował ją w czubek głowy. Sekundę później uświadomił sobie, że miał wobec niej dług, jeśli chodziło o pewne dwa bardzo ważne słowa.

Postanowił w końcu go spłacić.

*

Po gruncie naszej planety chodzi pięć milionów Norwegów.

Pięć milionów charakterystycznych akcentów, pięć milionów czerwonych paszportów z godłem i dwoma oficjalnymi nazwami kraju, pięć milionów obywateli państwa o bardzo zmiennej historii. Tylko pięć milionów. Aż pięć milionów.

Pięć milionów, spośród których znajduje się tę jedną osobę.

*

Pachniało kiczowatym zakończeniem rodem z amerykańskiego filmu, przynajmniej w jego odczuciu. Chociaż czy tak naprawdę można było mówić o zakończeniu? W gruncie rzeczy nie miał pojęcia, co się wydarzy, co nastąpi za tydzień, za miesiąc, za rok, za dziesięć lat. Może na dobre o sobie zapomną, może wprost przeciwnie. Może to rozstanie rzeczywiście na zawsze ich od siebie oderwie, a może raczej zachowa jakże przez nich upodobany efekt bumerangu. Nie zastanawiał się nad tym, bo w głębi serca wiedział, że i tak nie wykazywałoby to większego sensu. W tej relacji – w tym niebędącym związkiem związku – nie dało się czegokolwiek zaplanować. Nie chciał rutyny, więc wciągnął się w wir nieokiełznanych wydarzeń, usuwając ją bezpowrotnie ze swojego życia.

Chloe nie wiedziała, że zamierzał przyjechać na lotnisko. Nie wspomniał jej o tym. W końcu miało być kiczowato.

Zdała egzaminy, podpisała się jako świadek na dokumencie potwierdzającym zawarcie małżeństwa między Johannesem Hummelem a Joergenem Sanbergiem i na dobre wyprowadziła się wreszcie ze swojego starego mieszkania, w którym teraz Lea i Vegard oczekiwali nerwowo na nadchodzący wielkimi krokami termin porodu zaplanowany w przeciągu najbliższych dziesięciu dni. Ostatnie chwile w kraju spędziła w Bergen, pomagając Petrze zapakować cały uzbierany przez lata dobytek do kilku walizek mających polecieć do Budapesztu ze stosunkowo krótkim postojem w Paryżu.

Paryż, CDG, SK839, 17:10, odlot zgodnie z planem.

Stała w długiej kolejce do kontroli bezpieczeństwa z podręcznym bagażem w postaci niewielkiej walizki. Z daleka mógł dostrzec jej nieodzownych kumpli, a także Torę, Larsa, ich rodziców oraz jakiegoś nieco niższego faceta z towarzyszącą mu żoną oraz trójką dzieci. No, gazu, syknął Tarjei, zaś Johannes popchnął go mocno do przodu. Ole tylko wyszczerzył zęby. Oczywiście, że kadra nie mogła przegapić takiej wzruszającej sceny.

Jak zwykle z kapturem na głowie ruszył przed siebie. Cholerny sezon urlopowy sprawiał, że nie było gdzie wcisnąć szpilki. Bez zastanowienia wsunął palce do ust i zagwizdał, najgłośniej, jak potrafił, trzy razy, w swoim charakterystycznym stylu.

Jakimś cudem usłyszała.

Pobladła na twarzy, rozejrzała się bacznie wokół. Powiedziała coś do Petry. W końcu go zauważyła. Oczy chyba jej zabłysły. W sekundę wymknęła się z kolejki i pomknęła niejako pod prąd, nie zwracając większej uwagi na poirytowany tłum. Po chwili dosłownie rzuciła mu się w objęcia. Uśmiechała się od ucha do ucha. Absolutnie amerykański scenariusz.

- Nie wiedziałam, że przyjedziesz – wymamrotała, wtulając się w niego z całej siły, jakby nie widzieli się z dziesięć lat. Nawet nie próbował powstrzymać parsknięcia.

- Nie puściłbym cię bez wieśniackiego pożegnania.

- No, lepiej tego nie mogłeś w takim razie rozegrać.

W końcu się od siebie oderwali. Wyglądała na naprawdę szczęśliwą. Taką chciał ją zapamiętać.

- Nie boisz się wsiąść do powietrznego potwora?

- Nie. – Pokręciła głową z entuzjazmem godnym energicznej dziesięciolatki. – Za dużo czasu spędziłam z tobą i twoimi życiowymi mądrościami z gatunku nie ma co trząść portkami.

Wybuchnął śmiechem, a potem nieco spoważniał. To wszystko naprawdę się działo. Wyjeżdżała. Teraz, zaraz. Nikt nie mógł mu powiedzieć, kiedy ją po raz kolejny zobaczy, o ile w ogóle. Gdy spotkali się po raz ostatni, niespełna półtora miesiąca temu, dokładnie w tym samym miejscu, co rok wcześniej, dwudziestego drugiego maja, zawarli coś w rodzaju porozumienia, wspólnego przyrzeczenia, iż zawsze będą tam wracać tego dnia. Życie płatało im jednak na każdym kroku różne figle. Któż potrafi stwierdzić, co ich czeka przez najbliższych dwanaście miesięcy?

Odsunął jej włosy za ucho. Wspominała, że może znowu się przefarbuje. Właściwie chętnie zobaczyłby z powrotem ten odcień, który miała na głowie, gdy się poznali.

- Więc leć. – Popatrzył jej prosto w oczy. Dziś nie wydawały mu się ani trochę zimne. – Leć i zmieniaj kolory świata, Chloe Berger.

- A ty zbieraj tyłek w troki i szykuj się na Kontiolahti, Magnusie Hegle. – Wyszczerzyła radośnie zęby. – Nie myśl, że zapomnę. Chcę przynajmniej jednego medalu. Albo najlepiej dwóch. Chociażby brązowych. Hej, może przyjadę cię trochę podopingować?

- Ani mi się waż. – Zamknął jej usta pocałunkiem idealnie dopełniającym kiczowatą scenę. – Zawsze cholernie mnie rozpraszasz.

Znowu go przytuliła. Bardzo dobrze wiedział, że zarówno jej ekipa towarzysząca, jak i jego nieodłączni kompani bacznie obserwowali całą tę scenę.

- Polecam się na przyszłość – szepnęła mu do ucha.

*

Właściwie nie było aż tak kiczowato, bo mimo wszystko nie wrzuciła biletu do kosza i nie oznajmiła, że zostaje. Przeszła przez bramkę. Oczywiście nie obyło się bez dzwięków alarmowych i szczegółowej rewizji.

Ustawili auto w takim miejscu, by mieć dobry widok na wszystkie startujące samoloty. Pamiętał barwy ważniejszych linii lotniczych na tyle, że wiedział, czego mniej więcej powinien wypatrywać.

Wyobrażał sobie, jak razem z Petrą siedziała na pokładzie, już bez dawnych typowych dla niej nerwów. Choć z drugiej strony przypuszczał, że bez drżących rąk mimo wszystko się nie obyło.

Obiecała, że da znać, gdy wyląduje. Postawiłby cały swój majątek, iż tego nie zrobi. Nigdy nie pamiętała o takich rzeczach.

Opierali się w czwórkę o samochód, patrząc na wznoszącego się w powietrze Boeinga 737 kierującego się w stronę Francji. W głowie nadal dudniły mu jej słowa.

Czuję się trochę tak, jakbym znała cię całe życie.

Wyglądało na to, że wreszcie zaczynał wszystko rozumieć.